Het hoofd in de mand



Het hoofd in een mand.

verstand in een zak , de deur gesloten en gluren

door het gure ochtendlicht. Buren?

 

Mensen staan in de keuken van alle dag

wantrouwen suddert op het fornuis

terwijl beelden van vreemden weerkaatsten op de spiegel:

wrijf toch snel die schaduwen weg.

 

Welcome home meldt zich vanaf de deurmat aan

maar als ongekende voeten willen vegen

klinkt de uitnodiging eerder zwak, wat vuil,

meer weigering, een ongemak.

 

De vingerafdrukken worden stempels

zwart-witte lijnen van ongerijmde angst

een tatoe als brandmerk aangebracht

de grens is hek, met door de geesten

prikkeldraad waarin de hoop zich heeft verstrikt.

 

Zo groeit klinklare nonsens in de achtertuin,

gemest met ranzig bargoens

door boeren van hun verstand ontdaan.

Dat had de zon zo niet verwacht

 

Hoofd in de mand

wie heeft nog het verstand

wie pakt met lef de schop en spade

en ploegt de zure aarde om naar verse grond

met levendige hand dat laat vermoeden

daar waait de lente door ‘t rillige land